کد مطلب:183019 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:269
امام و زنده نگاه داشتن نام و یاد کربلا
یكی دیگر از محورهایی كه امام زین العابدین ـ علیه السلام ـ برای زنده نگه داشتن پیام كربلا به كار برد، گریه بر شهدای كربلا و پدرش امام حسین ـ علیه السلام ـ بود.
«قیل: إنّه بكی حتّی خیف علی عینیه و كان اذا أَخَذَ اناءً بكی حتی یملأها دمعاً. فقیل له فی ذلك. فقال: و كیف لا أبكی و قد منع ابی من الماء الذی كان مطلقاً للسباع و الوحوش.» [1] .
«گفته شده كه آن حضرت آنقدر گریه كردند كه بر چشمان وی ترسیدند. وقتی ظرف آبی را می گرفت تا از آن بیاشامد، آنقدر گریه می كرد كه ظرف از اشكش پُر می شد. وقتی علت این كار را می پرسیدند، می فرمود: چگونه گریه نكنم در حالی كه آبی كه برای حیوانات وحشی و درندگان آزاد بود و می توانستند از آن بیاشامند، پدرم را از آن آب منع كردند.»
در روایتی از امام صادق ـ علیه السلام ـ نقل شده است كه:
«بسیار گریه كنندگان پنج نفرند: حضرت آدم و یعقوب و یوسف و فاطمه دختر رسول الله ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ و امام زین العابدین.» [2] .
سپس حضرت هر یك را توضیح می دهد تا می رسد به امام سجاد ـ علیه السلام ـ و می فرماید:
«اما علی بن الحسین: بیست سال یا چهل سال بر حسین ـ علیه السلام ـ گریه كرد (تردید از راوی است) هرگاه پیش او غذایی می گذاشتند گریه می كرد تا اینكه یكی از غلامان ایشان به حضرت گفت: ای فرزند رسول خدا می ترسم از بین بروی! حضرت در جواب آیه ای را خواند كه حضرت یعقوب ـ علیه السلام ـ برای فرزندانش خوانده بود. حضرت بعد از خواندن این آیه می فرماید من هیچ وقت كشته شدن فرزندان فاطمه ـ سلام الله علیها ـ را به خاطر نمی آورم، مگر اینكه بغض در گلویم می شكند.» [3] .
وقتی كسی به حضرت می گوید: آیا وقت آن نرسیده كه حزن و اندوهت به پایان رسد؟ حضرت می فرماید:
«وای بر تو! حضرت یعقوب، دوازده پسر داشت كه یكی از آنها ناپدید شد، او از بس گریه كرد چشمانش سفید شد و از بس غم و غصه خورد، پشت او خم گشت در حالی كه پسر او زنده بود، اما من دیدم كه پدرم و برادر و عمویم و هفده تن از اهل بیتم در اطراف من كشته شدند، چگونه حزن و اندوه من به پایان رسد؟» [4] .
آری، آن حضرت، همیشه در غم و اندوه آن ماجرای اندوهبار بود و مدام گریه می كرد. گریه حضرت علاوه بر اینكه می توانست ابراز احساساتی پاك در قبال شهدای اهل بیت و كربلا باشد، در عین حال، ابزاری بود برای زنده نگه داشتن حادثه كربلا؛ زیرا نفس گریه بر سیدالشهداء و شهدای كربلا، موضوعیت دارد و این علاوه بر آثار و بركات خود، شعار و پیام كربلا را به تمامی نسلهای آینده می رساند.
«قیل: إنّه بكی حتّی خیف علی عینیه و كان اذا أَخَذَ اناءً بكی حتی یملأها دمعاً. فقیل له فی ذلك. فقال: و كیف لا أبكی و قد منع ابی من الماء الذی كان مطلقاً للسباع و الوحوش.» [1] .
«گفته شده كه آن حضرت آنقدر گریه كردند كه بر چشمان وی ترسیدند. وقتی ظرف آبی را می گرفت تا از آن بیاشامد، آنقدر گریه می كرد كه ظرف از اشكش پُر می شد. وقتی علت این كار را می پرسیدند، می فرمود: چگونه گریه نكنم در حالی كه آبی كه برای حیوانات وحشی و درندگان آزاد بود و می توانستند از آن بیاشامند، پدرم را از آن آب منع كردند.»
در روایتی از امام صادق ـ علیه السلام ـ نقل شده است كه:
«بسیار گریه كنندگان پنج نفرند: حضرت آدم و یعقوب و یوسف و فاطمه دختر رسول الله ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ و امام زین العابدین.» [2] .
سپس حضرت هر یك را توضیح می دهد تا می رسد به امام سجاد ـ علیه السلام ـ و می فرماید:
«اما علی بن الحسین: بیست سال یا چهل سال بر حسین ـ علیه السلام ـ گریه كرد (تردید از راوی است) هرگاه پیش او غذایی می گذاشتند گریه می كرد تا اینكه یكی از غلامان ایشان به حضرت گفت: ای فرزند رسول خدا می ترسم از بین بروی! حضرت در جواب آیه ای را خواند كه حضرت یعقوب ـ علیه السلام ـ برای فرزندانش خوانده بود. حضرت بعد از خواندن این آیه می فرماید من هیچ وقت كشته شدن فرزندان فاطمه ـ سلام الله علیها ـ را به خاطر نمی آورم، مگر اینكه بغض در گلویم می شكند.» [3] .
وقتی كسی به حضرت می گوید: آیا وقت آن نرسیده كه حزن و اندوهت به پایان رسد؟ حضرت می فرماید:
«وای بر تو! حضرت یعقوب، دوازده پسر داشت كه یكی از آنها ناپدید شد، او از بس گریه كرد چشمانش سفید شد و از بس غم و غصه خورد، پشت او خم گشت در حالی كه پسر او زنده بود، اما من دیدم كه پدرم و برادر و عمویم و هفده تن از اهل بیتم در اطراف من كشته شدند، چگونه حزن و اندوه من به پایان رسد؟» [4] .
آری، آن حضرت، همیشه در غم و اندوه آن ماجرای اندوهبار بود و مدام گریه می كرد. گریه حضرت علاوه بر اینكه می توانست ابراز احساساتی پاك در قبال شهدای اهل بیت و كربلا باشد، در عین حال، ابزاری بود برای زنده نگه داشتن حادثه كربلا؛ زیرا نفس گریه بر سیدالشهداء و شهدای كربلا، موضوعیت دارد و این علاوه بر آثار و بركات خود، شعار و پیام كربلا را به تمامی نسلهای آینده می رساند.
[1] بحارالانوار، ج 46، ص 108 ـ 109؛ مناقب، ج 4، ص 180.
[2] خصال، صدوق، تصحيح و تعليق علي اكبر غفاري، ص 372 ـ 373.
[3] خصال، ص 372 و 373.
[4] مناقب، ص 179 و 180.